Na cmentarzu wyszehradzkim pochowanych jest ponad 600 wybitnych postaci zajmujących się sztuką lub
kulturą. Najwybitniejsze osoby spoczęły w mauzoleum zwanym Slavinem,
który zaprojektował Antonin Wiehl. Nad
tablicą z nazwiskami widnieje napis „Choć
umarli, ciągle mówią”.
Ma formę katakumby z marmurowym posagiem, na którym nachyla się
skrzydlata postać będąca alegorią Geniusza Ojczyzny, a po obu
stronach widnieją pomniki Ojczyzny pogrążonej w żałobie i
Ojczyzny Triumfującej. Znajdują się tam szczątki 54 wielkich
Czechów, w tym trzech kobiet. Pierwszy trafił tam zmarły w 1901
roku poeta, prozaik i tłumacz Juliusz Zeyer, a ostatni w 1996 roku
dyrygent i kompozytor Josef Mysbelk.
Poeta Jan Neruda spoczywa w grobie z czarnym marmurowym
krzyżem (numer III/25), ponieważ nie chciał pochówku na Slavinie,
tylko na cmentarzu. Bedřich
Smetana ma nagrobek w formie antycznego obelisku (numer V/40). Muzyk Antoni Dvořák
(numer XII/47) ma grób ozdobiony złotymi strunami harfy.
Pisarz
Karel Čapek
spoczywa pod kolumną w kształcie przydrożnej kapliczki (numer
XII/47). W miejscu, gdzie powinna widnieć figura Chrystusa lub Matki
Boskiej, jest herb Czechosłowacji oraz kamienna miska,- umieszczono
ją na życzenie zmarłego, który pragnął, żeby ptaki
przylatywały na jego mogiłę, by napić się wody. Milada
Horáková
prawniczka,
bohaterka ruchu oporu podczas II wojny światowej skazana w 1950 roku
na śmierć leży pod numerem.
Ekspresyjny jest nagrobek aktora Vlasty Buriana w postaci
dwóch gestykulujących dłoni (numer IX/64).
Miejsce spoczynku
piosenkarza Waldemara Matuški
tworzy brązowa marmurowa płyta z napisem Sbohem Lásko
(„Żegnaj miłości”) i zarysem gitary.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz